Ieder zijn eigen droom
Engels verhaal over een Engelsman die in India in een missiehuis logeert.
Wie Carys Davies’ debuutroman West heeft gelezen, herinnert zich vast nog wel dat het verhaal draaide om een man die vastbesloten was een van de laatste dinosaurussen te vinden in negentiende eeuws Amerika: een absurde droom. In haar tweede roman neemt deze Engelse schrijfster haar lezers mee naar India, waar zich een verhaal ontspint rondom domme misverstanden.
De wat angstige en onzekere 50-jarige Engelse Hilary Bird dwaalt door een veel te warm en druk India. Pas in een stadje in de bergen, waar de regen regelmatig de modder aanvult, begint hij zich op zijn gemakt te voelen. Een padre heeft hem daar een huisje aangeboden, net naast de pastorie, waar deze priester met zijn aangenomen dochter Priscilla woont. Priscilla loopt moeilijk, mist twee duimen en padre’s droom is haar onder de pannen te brengen bij een echtgenoot. Priscilla zelf heeft haar liefde al ontdekt en hoopt die op een dag ten volle te kunnen genieten.
Tuktuk eigenaar Jamshed lukt het Hilary als klant aan zich te binden. Hij brengt hem dagelijks rond in het stadje en volgens hem krijgen ze hierdoor een fragiele band. Zijn neef Ravi wil countryzanger worden en bedelt bij zijn oom om geld voor allerlei gadgets. Nu heeft hij besloten dat bij zijn Amerikaanse uitrusting ook een paard hoort.
Kleurrijke figuren, die maar weinig gemeen hebben met elkaar, vooral hun dromen niet. Hilary heeft geen geloof, ook al draait hij deze stelling later terug en stort zich op de bijbel. Priscilla heeft alleen de padre als familie, die haar denkt te helpen met een man voor haar te zoeken. Terwijl Priscilla helemaal niet zo hulpbehoevend is en allang weet wat ze wil. Jamshed die eindelijk denkt gelijk te zijn aan een blanke man. En daar is Ravi, die in een kapsalon werkt, maar hard werkt aan de realisatie van zijn huizenhoge droom. Zijn karakter doet ruw aan, maar zijn relatie met het schonkige paard is buitengewoon aandoenlijk.
Davies weeft prachtige pagina’s waarop Hilary slechts aandacht heeft voor zichzelf. Nou ja, later ook voor Priscilla. Maar wat Jamshed hem lijkt te willen zeggen, wat de padre voor plannen heeft, daar heeft hij geen oren naar en zo stapelen de misverstanden zich op. Hilary zal Ravi en zijn paard slechts een enkele keer zien, zonder te weten wie hij is.
Het rommelt in India, de verkiezingen staan voor de deur en het hindoenationalisme staat te springen om zijn macht te doen gelden. Het kleine bergdorp Ooty, met zijn ouderwetse winkels die je al had toen de Engelsen er de scepter zwaaiden, lijkt zich niet bewust van enige politieke onrust.
Toch brengt Davies de politieke onstabiliteit in het verhaal en bouwt het op tot zo’n hoogte, waarna alleen een val nog mogelijk is. Ze doet dat op subtiele en simpele wijze. Davies is een schrijfster die met weinig woorden heel veel weet te zeggen. De vele korte verhalen, waarmee ze haar eerste literaire prijzen behaalde, hebben duidelijk hun invloed. Een heel positieve invloed, want Davies weet zowel te boeien, charmeren, onderhouden als te doen huiveren: een prachtig rijk verhaal en geen woord teveel.
Carys Davies – Het missiehuis (The Mission House, vert. Nicolette Hoekmeijer), Meulenhoff 2021
Leestips:
Van dezelfde schrijfster:
Helder
West
Onrust in India:
Madhuri Vijay – Het verre veld
Arundhati Roy – Het ministerie van opperst geluk
Manu Joseph – Miss Laila, gewapend en gevaarlijk
Deepa Anappara – Djinn Patrouille op de Paarse Lijn