“Göpfertami”
Nederlandse familie-saga rond De Toverberg van Thomas Mann.
De bijbel van de rijke familie Altmann is De toverberg van Thomas Mann. Vader Yves ziet er op toe dat zijn vier kinderen de nodige eerbied voor deze roman opbrengen. De volwassen kinderen, afkomstig uit twee eerdere huwelijken, wonen allemaal nog bij hem in zijn riante villa: Brie met zijn zwangere vrouw Minette, verveelde Jean, ziekelijk en opstandige Kick en de nog niet aan trouwen toe zijnde dochter Billy. Ter viering van Yves’ zestigste verjaardag besluit hij met alle kinderen eindelijk de heilige alp te gaan bezoeken, waar Hans Castorp in een sanatorium zat. Hij stuurt zijn kinderen en Barbara, zijn voor de kinderen officieel nog onbekende maîtresse, vooruit. Hoe zullen ze het heilige der heiligen gaan ervaren?
Het gegeven is origineel, de karakters kunnen er ook wat van, zeker dochter Billy, of Yves en zijn nieuwe vriendin Barbara. Maar wat is het in een bombastische taal geschreven! De krampachtig mooi of interessante woorden missen door hun overvloed elk effect! De dialogen, regelmatig van de hak op de tak springend en ook nog eens kibbelend door de tijd, ongeloofwaardig want barstensvol gewichtige meningen: te gekunsteld. Het kostte me heel wat moeite om in het verhaal te komen en de verhaallijn, die zonder waarschuwing sprongen in de tijd maakt, te vinden.
Maar je leest door, want het belooft spannend te worden op de berg bij het Zwitserse Davos. Daar heb je het Waldhotel, onder aan de berg, waar Thomas Manns beroemde roman speelde, maar de kinderen en Barbara trekken in het hoger gelegen Berghotel, ook ooit gebouwd als sanatorium en ook claimend dat Hans Castorp er nog rondspookt. Zodra de kinderen Barbara in het vizier krijgen, weten ze wie ze is, Barbara echter wordt verrast door hun aanwezigheid. Yves laat op zich wachten en de kinderen verkennen mokkend het saaie Toverberg-toerisme.
Even dacht ik grip op het verhaal te krijgen. Maar de zwevende dialogen en andere beschrijvingen bestaan uit zulke losse flodders dat lekker doorlezen er niet in zit. Benieuwd naar de afloop las ik toch door. Ik kwam bedrogen uit. Het verhaal zakte in als een plumpudding, in een laatste hoofdstuk even snel alle touwtjes aan elkaar geknoopt. Geen drama, geen echte verrassingen, helemaal niets. “Het is zelf bijna een berg die je moet beklimmen”, zegt de schrijfster over het boek in een klein interview in Trouw. Maar het uitzicht dat je krijgt wanneer je de top bereikt is teleurstellend.
Emily Kocken – De kuur, Querido 2017
Leeslinks
Thomas Mann – De Toverberg
Familiesaga’s:
Paula Fox – De kinderen van de weduwe
Jonathan Franzen – De correcties