Palisade Row
Over een vader die problemen heeft met de opvoeding van zijn kinderen in een wereld die geregeerd wordt door de media.
Het is heel wat jaren geleden dat DBC Pierre de literaire wereld verraste met een heerlijk eigenwijs boek over de media: Vernon God Little. Let wel: de kwalijke rol van de toen bestaande media die zaken regelmatig erger maakten dan ze waren. Hij won er de Man Booker Prize 2003 mee. Vervolgens kwam Ludmila’s gebroken Engels, over geharrewar rond taal, wat geen prijswinnende roman was, maar nog wel onderhoudend.
Ondertussen in Dopamine City is DBC Pierre’s vijfde boek. Of dit weer op de lijsten voor literatuurprijzen gaat komen, is de vraag: het boek heeft een hoog experimenteel gehalte, omdat halverwege het verhaal de pagina’s worden gesplitst in twee columns, eentje dat het verhaal voortzet, de tweede die nieuwtjes brengt die via sociale media worden verspreid. Veel mensen zullen het met me eens zijn dat dit de leesbaarheid behoorlijk veel zwaarder maakt.
Bovendien dwalen er heel wat bijfiguren rondom de hoofdfiguur Lon Cush, die problemen heeft met het opvoeden van zijn twee kinderen: Shelby, negen jaar oud, maar nu al een manipulerende drama queen, en haar broer Egan, twaalf jaar oud, duidelijk niet de oogappel van Lon en die veelal teruggetrokken op zijn kamer leeft. Het gezin woont aan een rustige weg aan de buitenkant van een stadje, waar maar drie huizen staan. De moeder Diane is al jaren dood.
Het speelt in een nabije toekomst waarin alles gedaan en gecontroleerd wordt via het mobieltje en een wereld aan apps. Sterker nog: bij alles wat je doet kun je punten krijgen of verliezen. Mensen die onder een bepaalde waarde zitten, zullen sneller worden afgewezen wanneer ze wat gedaan willen krijgen in het leven. Fake nieuws en fake beelden zijn aan de orde van de dag: je eigen uiterlijk is makkelijk gekaapt en ingezet voor andere doeleinden. Je kunt zelfs de doden faken in pixels.
Lon heeft lange tijd Shelby van een telefoon kunnen afhouden, maar wanneer hij het ouderschap dreigt te verliezen, zwicht hij en koopt voor haar een mobiele telefoon. Wat het hek van de dam is, want Shelby is nog goedgelovig en waait met alle gevaarlijke hypes mee, zoals denken dat ze cellulitis heeft en ook gelooft dat dat gevaarlijk is. De cellulitis wordt met een stofzuiger bestreden. De avonturen gaan van kwaad tot erger en Lon dreigt alle controle op zijn kinderen te verliezen.
En zo is er een strijd gaande tussen verwarring en onderhoudende details. Wat jammer is, want het gegeven op zich is boeiend: een maatschappij die geregeerd wordt door apps en de mobiele telefoon. We kijken nu al scheef naar mensen die vergroeid lijken met hun telefoons, maar de macht van de apps is lang nog niet zo groot als in deze roman. Temidden van al die mobiliteit probeert een vader wanhopig de moderne tijd bij te houden en zijn kinderen enigszins op te voeden, terwijl er aan alle kanten gevaar loert.
Het verhaal versplintert aan een teveel aan mensen, zoals Bastian, de grote ontwikkelaar van foute apps, die de verloederde villa koopt op Palisade Row. Het derde huis, waar net een nieuw gezin in was getrokken, koopt hij voor heel veel geld op voor zijn tegenstander Rose, een wat oudere vrouw wiens vriendin in het ziekenhuis ligt. Maar ook Mona, de oma van Shelby en Egan, of de buurvrouw wiens huis is gekocht voor veel geld, hebben een eigen stem, naast nog wat onduidelijke figuren, die ik al ben vergeten, want hun rol in het verhaal heb ik niet begrepen.
Wanneer het verhaal wordt verdeeld in twee columns is de verwarring compleet, ook al zijn sommige berichten onderhoudend, zoals die over de langlopende affaire van een vrouw die zwanger wordt van doekjes uit de prullenmand in een hotel. Leuke ideeën, fantasie genoeg, een lekkere brutale manier van schrijven, maar de povere verhaallijnen en stijl halen alles onderuit. Het boek krijgt van mij een onvoldoende.
DBC Pierre – Ondertussen in Dopamine City (Meanwhile in Dopamine City, vert. René Kurpershoek), Podium 2021
Leestips
Van dezelfde schrijver:
Vernon God Little
Ludmila’s gebroken Engels
Ouders en nieuwe tijden:
Lionel Shrivel – Waanzin
Nog een cultschrijver die qua stijl te ver kan gaan:
Chuck Palahniuk – Pygmee