Literaire pornografie
Vrolijk pornografisch intermezzo uit de Zuid-Amerikaanse literatuur.
De schrijver João Ubaldo Ribeiro kreeg in 1998 cassettes toegestuurd van een 68-jarige vrouw, die hierop onverbloemd haar seksuele leven uit de doeken deed. De schrijver schreef met rode oortjes het relaas op van de vrouw met de initialen CLB.
Na wat vingeroefeningen en morele praat over het moeilijke onderwerp seks, steekt de vrouw van wal en vertelt in geuren en kleuren over haar eerste seksuele ervaringen met haar broer, met de professor op de universiteit, met haar oom en in latere jaren, wanneer ze naar Rio de Janeiro is verhuisd, over groepseks. Taboe’s zoals incest lapt ze aan haar laars, net zoals als seks met dieren. In onvertogen woorden beschrijft ze de daad en haar gevoelens erbij, kletst ze tussendoor over van alles en nog wat, haalt Shakespeare en de Bijbel erbij, geeft Socrates een veeg uit de pan en raakt niet uitgesproken over haar verongelukte broer Rodolpho, waarmee ze alles heeft gedaan.
De Braziliaanse schrijver João Ubaldo Ribeiro, bekend van zijn boek Brazilië, Brazilië en behorende tot de Braziliaanse schrijverstop, wilde eens totaal iets anders schrijven, nadat hij een vrouw had ontmoet die over pornografie schreef. Toen een uitgeverij een serie over de zeven hoofdzonden wilde uitgeven, kreeg Ribeiro eerst de zonde ‘luiheid’ toebedeeld, maar ruilde dit in voor de seks. Het boek is in die zin zondig omdat het incest juist toejuicht, zoals ook seksuele relaties tussen moeder en dochter of vader en zoon. Volgens de anonieme schrijfster komt het veel meer voor dan we denken en de beste seks heb je met familie of goede vrienden.
Het is interessant omdat naast alle pornografische handelingen de onbekende dame ook alles wat maar enigszins naar cultuur ruikt van tafel veegt. Of het nou Shakespeare is die de seks probeert te ontwijken, of Socrates die Alcibiades had moeten neuken, of Lacan, “een razende malloot met zijn hersens vol cocaïne of amfetamine die die Amazone-achtige stortvloed van verdwaasde non sequiteurs uitstort over een publiek dat er geen jota van snapt…” Het zijn allemaal hypocrieten, met de Amerikanen voorop. En zo raast deze 68-jarige door, terwijl je je afvraagt waar de schrijver Ribeiro zijn inspiratie vandaan heeft.
Het is pornografie met een knipoog en pornografie voor de intellectuelen, want er wordt veel met woorden gegooid die je zelf maar op moet zoeken in het woordenboek.
Het boek is zoals al Ribeira’s werk ook lekker Braziliaans, hoewel het temperament in dit boek wel erg verhit raakt. Je zou bijna zeggen dat Ribeiro de draak steekt met Het seksuele leven Catherine M. van Catherine Millet, hoewel dat boek een hele andere waarde heeft. Het huis van de gelukkige boeddha’s is een vrolijk pornografisch intermezzo in de Zuid-Amerikaanse literatuur.
João Ubaldo Ribeiro – Het huis van de gelukkige boeddha’s (A casa dos Budas Ditosos), De Bezige Bij, 2001
Leeslinks
Van dezelfde auteur:
Bericht uit de vuurtoren
Brazilië, Brazilië
Franse pornografie in de literatuur:
Catherine Millet – Het seksuele leven van Catherine M.
Pauline Reage – L’histoire d’O
Niet zo uitgesproken pornografisch, maar ondeugend Zuid-Amerikaans:
Mario Vargas Llosa – Pantaleón