De cirkel is rond
Over een jongen die zonder gezicht door het leven tuft.
Een machtige strijder vernoemd naar Nero. Je kunt je afvragen wat dat voor betekenis heeft. Vast staat wel dat Jona van Rein er voor gaat, eenmaal iets besloten. Zo weet hij van geen ophouden om zijn lerares biologie het hof te maken. Hij heeft niet in de gaten dat hij nog lang niet de leeftijd heeft om met deze vrouw verre horizonten te gaan verkennen. Daarvoor heeft ze een echte man, waarmee ze er op een gegeven moment mee vandoor gaat naar Amerika.
Amerika heeft al een geliefde van Jona opgeslokt: zijn moeder pakte op een dag haar koffers en verdween naar dat verre land. Waar het vrijheidsbeeld staat. Jona is ook door deze dame geïntrigeerd die in naam van de vrijheid de fakkel hoog houdt. Hij kreeg een kleine afbeelding ervan maar niet te pakken met een grijparm-spel op de kermis en sindsdien is hij erdoor gefascineerd.
Zijn vader, brandweerman en gefrustreerd omdat zijn vrouw hem in de steek had gelaten, is nooit tevreden met Jona en geeft hem regelmatig een aframmeling. Jona’s wereld bestaat uit teleurstellingen.
Op zijn 13de besluit hij het heft in eigen handen te nemen en eist hij meer aandacht van zijn vader. Er wordt gezegd dat Keizer Nero de grote brand van Rome in 64 zelf heeft laten aansteken, opdat hij een enorm paleis kon bouwen op de ruïnes. Ook Jona verwacht na de brand een nieuw leven. Dat dat leven gepaard gaat zonder gezicht, lijkt hem niet al te veel te deren. Dapper stapt hij verder door het leven: school afmaken, diensttijd uitzitten, naar de universiteit en naar de Olympische Spelen.
De enige persoon in zijn leven die hem nam zoals hij was, was de geschiedenisleraar, bijgenaamd De Doedelzak. Deze toont Jona de grootse geschiedenis van Rome, met zijn theatrale gebouwen, prachtige kunst en wrede keizers. De wereld van de oude Grieken en Romeinen hield deze vriendschap tot de dood intact.
Het is een verhaal over een jongen, vol dromen aan het begin van zijn leven, die terugvlucht naar zijn oude leven tussen de maisvelden, terwijl hij presteerde waar mensen van dromen. Nergens staat aangegeven waarom Jona opeens moe gestreden lijkt te zijn.
Ik ben al boekenlang een groot fan van Bart Koubaa, maar deze roman, hoe mooi soms ook geschreven, kon me niet bekoren. Het verhaal dat goed van start ging, strandt in een uptempo zonder dalen of toppen en dooft als een kleinzielig vlammetje uit. Het grote gemis in de roman is het spetterende schrijfwerk van Koubaa, de hersenspinsels en de wervelende gedachtengangen. Die lijken net als het gezicht in de brand verloren te zijn gegaan. Wat er achterblijft is een niet ingevuld staketsel, waar je snel op bent uitgekeken. Zelfs hoofdpersoon Jona, die telkens maar afweert, houdt ook de lezer op afstand. Je zou toch meer verwachten van een Ninja Nero zonder gezicht. Het lijkt of Koubaa juist ver weg wilde blijven van de naam en de handicap. Zijn schrijven even lusteloos als Ninja Nero.
Misschien heb ik iets gemist, maar voor mij was deze roman een teleurstelling.
Bart Koubaa – Ninja Nero, Querido 2018
Van dezelfde schrijver:
Het leven en de dood van Jacob Querido
Lucht
Het gebied van Nevski
Een goede vriend