We gaan naar Zandvoort al aan de zee
Nederlandse roman over een familiehotel in een Nederlandse badplaats anno 1950.
De Duitse Liza Benders reist met haar ouders Hans Matti en Kati Benders naar Holland om haar bruiloft te vieren. Hans Matti heeft een succesvol worstimperium opgebouwd, zijn vrouw Kati heeft alles wat haar hartje begeert, behalve liefde. Ze is woedend dat ze gedwongen wordt deze reis te ondernemen naar het nare, natte, saaie Holland. Maar haar dochter is zwanger en er zit niets anders op dan haar te laten trouwen met een Hollander.
In een Nederlandse badplaats in Hotel Nieuw Lux is men koortsachtig bezig de voorbereidingen voor de bruiloft te treffen. Jacob en Maria Bagman zijn blij dat hun zoon Ludo gaat trouwen en hopen dat hij hierdoor iets rustiger wordt. Misschien zijn zij de enigen die zo blij zijn met de naderende bruiloft. In het dorp gonst het van de geruchten, want enkele jaren na de Tweede Wereldoorlog is men ondanks de toenemende stroom Duitse toeristen niet blij met Duitsers in het dorp, laat staan dat ze trouwen met een van hen. Ook Felix, de broer van Ludo, reageert geschokt op de aankondiging van de bruiloft.
Wanneer de Benders aankomen in de badplaats worden ze met open en warme armen ontvangen door de Bagmans. Jacob weet het volledige vertrouwen van Hans Matti te krijgen, die steeds gelukkiger wordt over de keuze van zijn dochters schoonfamilie, Kati blijft dwarsliggen. Felix laat zich overhalen om naar de bruiloft te komen en de dorpsbewoners staan op de dag van het feest ondanks de roddels, achterklap en vervelende berichtgevingen in het suffertje van de badplaats, massaal voor het stadhuis. De bruiloft lijkt niet meer stuk te kunnen gaan…
Als alles zou lopen zoals gepland, dan hadden we hier een sfeervol verslag van een Nederlandse badplaats anno 1950. Maar Pieter Waterdrinker is een romanschrijver die nieuwsgierig is naar de onderlinge relaties van mensen en speelt die ook uit.
Waarom trouwen Liza en Ludo bijvoorbeeld? Niet uit pure liefde, blijkt al snel. Liza wil onder de vleugels uit van haar vreselijke moeder en een huwelijk in Holland lijkt een prima uitweg voor dit probleem. Ze heeft er een grote leugen voor over om dit te bewerkstelligen, maar Ludo blijkt met zijn sjanker al net zo leugenachtig tegenover zijn aanstaande bruid. Bovendien heeft hij snode plannen met zijn steenrijke schoonouders.
De soepel verlopende voorbereidingen worden steeds meer overschaduwd door de achtergrondverhalen over alle personages die er een eigen agenda op na houden, of van een fout verleden worden beschuldigd. Daarbij komt het voor de lichtelijk geestelijk gehandicapte zoon Louis uitgerekend in die dagen vast te staan dat hij als een watje wordt behandeld.
De badplaats, hoewel niet met name genoemd maar waar wel duidelijk als Zandvoort te herkennen, komt als hypocriet naar voren. De dorpsbewoners veroordelen de Duits-Nederlandse bruiloft, maar trekken blijde gezichten wanneer ze er aan kunnen verdienen. Ludo’s communistische vriend Edo Novak heeft heel andere reden om de revolutie te steunen en is allesbehalve een vriend. Liza’s moeder, ach, die wordt alleen maar enthousiast wanneer ze seksuele avontuurtjes ruikt.
Duitse bruiloft is een onderhoudende klucht. Het Duits-Nederlandse oorlogsverleden speelt een rol, maar de hypocrisie onder de mensen is het hoofdthema.
Pieter Waterdrinker, zelf opgegroeid in Zandvoort waar zijn ouders een familiehotel hadden, weet de plek waar hij is opgegroeid met veel verve te beschrijven. Niet alleen de boulevard, waar de vrijheid van zon en strand begint, weet hij te typeren, ook het centraal liggende stadhuis waar de hypocriete zaken worden afgehandeld en zo als een bekrompen hart het dorp bestuurt, heeft een prachtige plek in het verhaal gekregen. Holland op z’n smalst, maar door een groot verteller verteld. Pieter Waterdrinker gebruikt zijn autobiografische gegevens niet om te navelstaren zoals zoveel Nederlandse schrijvers dat kunnen, maar met zijn levenservaringen creëert hij een geheel nieuw verhaal.
Met zijn debuutroman in 1998, Danslessen (wat in dezelfde badplaats speelt), kreeg Waterdrinker een proces wegens smaad aan zijn broek dankzij de Zandvoortse burgemeester. Hierdoor is hij waarschijnlijk voorzichtiger geworden in de uitspraken die hij zijn romanpersonen laat doen. Hoewel hij in zijn vorige roman Een Hollandse romance (2003) nog bijtend tekeer kon gaan over Nederlanders, met Duitse bruiloft heeft hij zich ingehouden. Toch is deze nieuwste Waterdrinker-roman een vrolijke satire met haast kluchtige afmetingen. Het verhaal wordt door karikaturen bevolkt en is een sfeervolle Hollandse roman die heel makkelijk wegleest.
Pieter Waterdrinker – Duitse bruiloft, De Arbeiderspers, 2005
Leeslinks
Van dezelfde schrijver:
Biecht aan mijn vrouw
De rat van Amsterdam
Tsjaikovskistraat 40
De dood van Mila Burger
Poubelle
Een Hollandse romance
Een roman over een andere Nederlandse badplaats:
Robert Haasnoot – De heugling