Wie ben ik?
Amerikaanse roman over een leraar die achter het geheim van weggelopen moeder komt.
Samuel Anderson, schrijver met een schrijversblok, leraar literatuur aan de universiteit, game verslaafde en een man die snel in tranen uitbarst, krijgt op een dag een telefoontje. Of hij de krantenkoppen niet heeft gezien over “een terroristische hippieradicaal en prostituée”. Het blijkt zijn moeder te zijn, wiens advocaat hem om hulp vraagt: kan hij bevestigen wat voor een goede vrouw zijn moeder is? Samuel wil eigenlijk niets meer met zijn moeder te maken hebben: zij heeft hem als kind in de steek gelaten. Wanneer zijn uitgever, die hem dik betaald heeft voor een tweede boek na zijn succesvolle debuutroman, hem min of meer voor het blok zet om een smeuïg boek over zijn moeder te schrijven, besluit Samuel schoorvoetend het verleden in te duiken, op zoek naar wat zijn moeder bewoog hem en zijn vader te verlaten.
Het verhaal echter begint met gamer Pwnage die zijn goede & gezonde voornemens blijft uitstellen en hulp zoekt bij een medegamer: professor Samuel Anderson. Dan krijgen we de meeste geniale scène van het hele boek, over een leerlinge die haar paper moet overschrijven en met al haar charme en naïviteit professor Samuel Anderson probeert over te halen haar gekopieerde paper te accepteren. De toon van het boek is gezet: de Amerikaanse eetcultuur en mensen die denken door mooi te zijn de wereld te kunnen veroveren, worden hier openlijk op de korrel genomen.
Dit is slechts het begin van een hele rits nare gewoonten van onze moderne samenleving: de media die gebeurtenissen opklopt, corrupte politici, een politieagent met een eigen agenda, een blabla advocaat, pesten op school, een undercover activist, een rijke beursspeculant: iedereen krijgt er van langs. Nathan Hill doet erg zijn best er een heuse satire van te maken, maar het verhaal gaat in golven van genialiteit. Even dreigt het verteltempo ten onder te gaan wanneer we terugkeren naar Samuels jeugd. Na ook nog eens wat jeugdjaren van Samuel’s moeder Faye te hebben doorgenomen, komen we opeens weer in een later stadium, bij Samuel, zijn jeugdvriend Bishop en diens zus Bethany, op wie hij verliefd was (is). Daar begint het verhaal weer te spetteren, net zoals wanneer we terugkeren bij Pwnage én de studente van Samuel.
De katalysator zijn de onlusten in de stad Chicago in 1968. Zelfs Allen Ginsberg was er om de hippies toe te spreken. De politie trad hard op. Hier draait het einde van het boek om, komen de verschillende verhaallijnen bij elkaar en spreekt Samuel’s moeder eindelijk de waarheid. In de wervelende gebeurtenissen verliest de stijl wederom wat van zijn bravoure. Dat is jammer. En het had wel wat minder uitvoerig gekund hier en daar. Maar al bij al is het een heerlijk onderhoudend verhaal dat nog spannend wordt ook. Een mooi beeld over de jaren 60, het hedendaagse gamen (ook al had die lijn niet zo heel veel met Samuel en de rest van het verhaal te maken) en de erfenis van de jaren ’60.
Nathan Hill – De nix (The Nix, vert. Dennis Keesmaat), De Bezige Bij 2016
Leestips
Van dezelfde schrijver:
Welzijn
Over een andere vermeende terrorist:
Richard Flanagan – De onbekende terrorist
Over de jaren 60:
Don Carpenter – Vrijdagen bij Enrico’s
Over de Amerikaanse maatschappij:
Jonathan Franzen – De correcties
Tom Wolfe – Het vreugdevuur der ijdelheden
DBC Pierre – Vernon God Little