Domme meisjes en een seriemoordenaar
Bloedstollende Japanse roman over een gids en een vreemde Amerikaan in Tokyo.
Wanneer Kenji Frank voor de eerste keer ontmoet, weet hij meteen dat er iets vreemds is aan de Amerikaan die hem heeft ingehuurd om drie avonden te gaan stappen in de sekswijken van Tokyo. De eerste avond gaan ze naar een lingerieclub en vervolgens naar een peepshow. De avond eindigt in een ‘batting center’, een speelveld waar je automatisch gegooide honkballen kunt proberen terug te slaan.
Kenji weet eigenlijk dat hij de volgende avond Frank niet meer zou moeten opzoeken, want hij is bang van hem geworden. Hij verdenkt hem er stiekem van een studente te hebben vermoord en wanneer er de volgende dag ook een zwerver is vermoord, kan Kenji de gedachten niet meer uit zijn hoofd zetten dat Frank een seriemoordenaar is. Toch gaat hij weer op pad met Frank, want hij heeft het geld nodig. De volgende avond komen ze in een karaoke-club, een avond die Kenji niet graag meer zal navertellen.
Ryu Murakami behoort tot de moderne schrijvers van Japan die allesbehalve traditioneel schrijft. Naast zijn literaire ambities maakt Murakami ook films en speelt hij drum in een band. Niet alleen de stijl maar vooral zijn onderwerpen maken hem tot een postmoderne kunstenaar. Hij is niet vies van kritiek op de Japanse maatschappij en zijn hoofdpersonen leven dan ook meestal aan de rand van de maatschappij.
Zijn boek In de misosoep wordt regelmatig in verband gebracht met films van Tarantino. Het boek heeft een behoorlijk heftige scène die niet zou misstaan in een film van de Amerikaanse regisseur.
Ryu Murakami’s verhaal gaat echter verder dan het simpele kille geweld. Hij laat zien hoe eenzaam veel mensen zijn in de moderne maatschappij, vooral in de grote steden. En daarbij laat hij zijn kritiek los op het Japanse leven dat erop gericht is om te produceren, zonder stil te staan bij het echte leven. Het verhaal is gericht tegen de domme massa’s die alleen maar leven zoals de consumptiemaatschappij het voorschrijft. Een schrijnend voorbeeld zijn de ‘domme’ jonge meisjes die Kenji en Frank tegenkomen op hun kroegentochten. Alles wat ze van Amerika weten is dat er ‘Nike town’ is en dat het het land is van de merknamen. Om die spullen te bemachtigen doen ze er alles voor, zelfs hun lichaam verkopen.
Nog jonge meisjes, zoals schoolmeisjes, maken afspraakjes met mannen om aan geld te komen. Hoewel deze afspraken niet altijd tot seks leiden, is deze groeiende tak van de seksindustrie een teken van een zieke maatschappij. Volgens Ryu Murakami is de consumptiemaatschappij van Japan net zo ziek als die van Amerika. In In de Misosoep denkt Kenji dan ook regelmatig na over de verschillen tussen en de overeenkomsten van Japan en Amerika.
Het verhaal is een tocht langs de vele verschillende vormen die de seksindustrie in Tokyo heeft aangenomen. Van schoolmeisjes die zich laten betalen voor afspraakjes, tot de gewelddadiger seks waarbij sm wordt beoefend. Toch is het boek allesbehalve een seks-trip. De verteller en hoofdpersoon Kenji vraagt zich af waarom zoveel mensen in die wereld van vermaak werken en hij probeert erachter te komen waarom Amerikaanse Frank zo vreemd is en vervolgens waarom hij het niet over zijn hart kan krijgen om Frank bij de autoriteiten aan te geven. Waarom begint Kenji Frank steeds sympathieker te vinden, terwijl het voor de lezer steeds duidelijker wordt dat Frank door en door verdorven is?
In de misosoep leest lekker weg en is heel spannend. Het geweld komt onverwachts, het einde is net zo’n verrassing. Het is een boek dat niet alleen in de duistere wijken van Tokyo speelt, maar ook in de donkere hoeken van de menselijke psyche wroet. Wanneer het verhaal uit is, is het voor de lezer nog lang niet uit.
Ryu Marukami – In de misosoep (vert. Jos Vos), De Arbeiderspers, 2005
Leestips
Van dezelfde schrijver:
De karaokeoorlog
Een moderne Chinese roman:
Yin Lichuan – Fucker
Over Koreaanse troostmeisjes:
Nora Okja Keller – Vossengeest
Een meer traditionele roman van een naamgenoot:
Haruki Murakami – De jacht op het verloren schaap
Een andere niet conventionele roman die speelt in Tokyo:
David Mitchell – DroomNummerNegen