Keizerrijk der kinderen
Over vreemde kinderen die op een dag in een stadje in Zuid-Amerika opdoken.
Het is 20 jaar geleden dat San Cristóbal werd geconfronteerd met 32 kinderlijken. San Cristóbal is een stadje omgeven door de jungle, ergens in een Zuid-Amerikaans land en werd geteisterd door zwerfkinderen, die zich overdag schuldig maakten aan kleine diefstallen en intimidatie en ’s avonds in het omgevende oerwoud verdwenen. Wat gebeurde er indertijd?
De verteller haalt er oude krantenartikelen bij, herinnert zich wat specialisten erover dachten en citeert een psychologe die in een boek probeerde te verklaren wie deze kinderen waren en hoe ze leefden. Hij interviewt getuigen uit die tijd en bouwt zo het verhaal op, doorspekt met zijn eigen mening. De zaak trok veel aandacht.
De kinderen die op een dag verschenen, waren allen tussen de 9 en 13 jaar oud. Ze waren smerig, het haar in de war en de gezichten door de zon rood verbrand. Ze bedelden hier wat en stalen daar wat. Er was geen patroon te vinden in hun activiteiten, noch in het vreemde taaltje dat ze spraken. Er leek geen leider te zijn die deze troepen, die in kleine aantallen opereerden, aanstuurde. Hun acties werden steeds grimmiger: er werden handtassen geroofd, mensen geïntimideerd. Pas na de brute overval op de supermarkt besefte men dat de gemeente er iets aan moest doen. De jacht werd geopend, de kinderen leken echter spoorloos verdwenen in het oerwoud en lieten zich nog maar amper zien. Echte paniek brak uit toen er gedacht werd dat de kinderen uit de stad in speciale verbinding stonden met de verdwenen kinderen in het oerwoud. Ze staarden wazig voor zich uit, alsof ze ergens de andere kinderen konden horen. Bovendien begonnen er ook kinderen te verdwijnen. Hadden ze zelf de benen genomen om zich aan te sluiten bij de kinderen in het oerwoud? De bevolking kwam bijeen om grootse klopjachten te organiseren.
Dit zet de spanning in het boek een tandje hoger. Ik vond het verhaal interessant en het is ook zo geschreven, dat je door móet lezen, wil je meer over deze kinderen te weten komen. Soms vond ik het verhaal echter te omslachtig. De verteller, waarmee ik geen klik had, was als ambtenaar nauw verbonden met de acties van de gemeente. Hoe hij zijn best ook doet om gevoelens bij het verhaal te beschrijven, hij komt afstandelijk over, de verteltoon iets te veel in het kader van ‘en toen en toen’.
Toch is het een prettig boek is: het duidelijk Zuid-Amerikaanse stadje waar tropische omstandigheden het leven traag en vermoeid maken, waar het groene, schemerige oerwoud het stadje bijna isoleert van de rest van de wereld, komt redelijk uit de verf en is een prachtig decor voor dit fantasierijke drama. Het verhaal is goed opgebouwd, door telkens naar de dramatische afloop te verwijzen. Spanning genoeg. Maar gewoon jammer dat de schrijfstijl iets te weinig pit heeft, net zoals de verteller.
Andrés Barba – Republiek van licht (República Luminosa, vert. Irene van de Mheen), De Bezige Bij 2019
Leeslinks
Kinderen in actie:
Amos Oz – Plotseling diep in het woud
Een echte republiek van kinderen:
William Golding – Heer der vliegen