Mooi en sensueel
Italiaans sprookjesachtig verhaal over een merkwaardige familie.
Het zijn geen al te vrolijke tijden en juist wanneer de werkelijkheid zoveel te wensen overlaat, is het heerlijk je in een tijdloos sprookje te storten. Het vorige boek dat ik las van de Italiaanse schrijver Alessandro Baricco, was Novecento; een klein maar mooi verhaal over een pianist op een veerboot tussen Europa en Amerika. De jonge bruid is net zo’n wonderlijk verhaal, maar daar houden alle vergelijkingen wel mee op.
Het boek gaat over een familie vol merkwaardige gewoonten en geschiedenissen. Omdat een van de onontkoombare tradities is dat iedereen in zijn slaap overlijdt, worden de ochtenden gebruikt om te vieren dat men weer is wakker geworden. De dagelijkse ontbijttafel waaraan zowel familie als bezoekers zetelen, is gevuld met de heerlijkste spijzen. Het ochtendfestijn, waar de onvergetelijke schoonheid van de Moeder het middelpunt is, wordt tot diep in de middag gevierd. Men mag zich echter niet druk maken, opdat het glazen hart van de Vader niet in gruzelementen valt en ook boeken lezen is een familietaboe. De immer in diepe slaap verkerende Oom wordt vanzelf wakker wanneer hij zijn zegje wilt doen en butler Modesto zorgt dat het huishouden draait als een klok.
Op een dag staat de verloofde van de Zoon op de stoep van het pompeuze familiehuis. Zoals ooit was beloofd, zou ze op haar achttiende trouwen en nu komt ze voor haar bruiloft. Modesto moet alle zeilen bijzetten om deze nieuwe persoon een plek in de routine van het huishouden te geven, want de Zoon is op reis en niemand weet tot wanneer. Met spanning wachten alle familieleden, inclusief de jonge bruid, op zijn thuiskomst, die vooraf wordt gegaan door een lawine van vreemde geschenken.
Was Novecento een verhaal dat vlot weglas, De jonge bruid is echter niet zo toegankelijk. Het kent talrijke absurde hoeken en wil nog wel eens uitwijken naar een uitgebreid erotisch handelen of naar een fantasierijk verleden, maar vraagt bovendien heel wat concentratie van de lezer, daar het vertelperspectief de speelbal van het verhaal is geworden: naast de verteller en de aanstaande bruid, verheft zich de stem van de schrijver, die zich afvraagt hoe het verhaal overkomt en of het niet beter is om het een en ander te veranderen. Zo krijgt het boek een speelse laag: dat van een vertwijfelde schrijver, die zijn laptop verliest, maar het verhaal gelukkig nog in zijn hoofd heeft.
Het is niet het eerste boek van Alessandro Baricco dat een nachtmerrie is voor een lezer met haast. Zo dwaalde je in City door een labyrint van verhalende steegjes en straatjes, nam het verhaal van Mr. Gwyn steeds meer raadselachtige vormen aan en kon je je in Oceaan van een zee laven aan een netwerk van schipbreukverhalen. Zijde, Dit verhaal of Novecento zijn enkele van zijn boeken die meer rechttoe rechtaan zijn geschreven. De vele verschillende stijlen en originele onderwerpen, altijd sterk beeldend geschreven, maken dat Baricco onbetwist tot de top van Italiaanse schrijvers behoort. Het wachten op een bruidegom heeft hem aanleiding gegeven tot het wederom creëren van een buitengewoon sprookje voor grote mensen: deze keer een sensueel verhaal dat eindigt in een hoerenkast.
Alessandro Baricco – De jonge bruid (La Sposa giovane, vert. Manon Smits), De Bezige Bij, 2015
Leestips
Van dezelfde schrijver:
Abel
Novecento
Driemaal bij dageraad
Mr. Gwyn
Zonder bloed
De Ilias van Homerus
Dit verhaal
City
Zijde
Land van glas
Oceaan van een zee
Over een familie die het geluk in slapen vindt:
Albert Cossery – De luiaards in de vruchtbare vallei