Sterven doet pijn
Engelse roman over de homowereld en aids in de jaren 80 in Londen.
George, een jonge homoseksuele jongen ontdekt samen met zijn broer Kelly het nachtleven in Londen. Beide zijn verschillend van aard. Kelly is extravagant en beweegt zich het liefst in de nieuwste trendy gelegenheden. George verkiest de wat ouderwetsere uitgaanscafés waar hij zich gerespecteerder voelt.
De broers groeien uit elkaar. Wanneer Kelly naar New York afreist omdat hij daar een goeie baan krijgt, is er nog maar weinig contact. Zelfs als Kelly zero- positief blijkt, groeien ze niet nader tot elkaar. Wanneer George’s vriend Matthew ook aids blijkt te hebben, zweert George niet van zijn zijde te wijken.
Meteen bij het begin van het boek is het voor de lezer duidelijk dat dit geen feestelijk verhaal is. De hoofdpersoon en verteller George is ongelooflijk depressief en pas wanneer je het hele verhaal gelezen hebt, begrijp je de zwaarmoedige stemming van George.
Het onderwerp van de homowereld en de vreselijke ziekte die de vrolijkheid uit de lange nachten in de jaren 80 haalde is geen feest en dat wordt nog eens heel duidelijk in dit verhaal over de twee broers in Londen.
Wanneer je met de lamlendige situatie van George begint, die zijn verhaal op zeer weidse manier begint te vertellen, is het even slikken. Het Feest der zinnen heeft aangevangen, maar de manier waarop de schrijver zijn avontuur aanvangt is heel langzaam. Hij blijft dit tempo volhouden en het zal de geïnteresseerde lezer wat tijd kosten om zowel sympathie voor George te voelen als echt in het verhaal te komen.
George is iemand die het niet nodig vindt om te werken, die zijn kleine appartementje tiptop in orde wil hebben en die de wereld om zich heen met een lach en een traan bekijkt. Voor hem moet het leven één feest zijn. Hij bekijkt zijn wereld met de nodige humor en beschrijft zijn omgeving op licht sarcastische manier.
George is een kleine charmeur en als je je als lezer met hem verbonden voelt, merk je dat het lezen van het uitgebreide verslag dat hij doet, je steeds beter afgaat. Misschien ook dat het verhaal, wanneer het eenmaal de dramatische sterfweg is ingeslagen, je meer in zijn macht krijgt. Want hoe dieper je in de wereld van George duikt, hoe moeilijker het is om het boek naast je neer te leggen.
Het boek staat vol intieme details en vol nichtenopmerkingen uit de homoseksuele wereld. Wat het verhaal uiteindelijk toch zijn onderhoudende toon geeft. De hits van Dona Summer en ‘La vie en rose’ van Edith Piaf klinken als muzak vanachter de bladzijden. Maar op de allereerste plaats is dit een verslag van sterven. Een eerlijk en overtuigend verhaal dat je doet hopen dat iedereen een ‘George’ aan zijn zijde kan hebben als de tijd is gekomen om afscheid te nemen.
Het feest der zinnen is voor de lezer allerminst een feest om te lezen, maar hoe moeilijk het onderwerp ook is, Paul Golding weet met zijn passionele schrijven zeker te boeien als de lezer openstaat voor deze onderwerpen.
Paul Golding – Het feest der zinnen (Senseless, vert. Mieke Lindenburg), De Bezige Bij, 2006
Leeslinks
Over dezelfde Londense wereld:
Alan Hollinghurst – De zwembadbibliotheek
Over sterven aan aids:
Rebecca Makkai – Een stralende toekomst
Michael Cunningham – Bloedverwanten
Christophe Honoré – De kwestie Leo
Henning Mankell – Ik sterf, de herinnering leeft
Colm TóibÍn – Het lichtschip van Blackwater
Eben Venter – Ik stamel ik sterf