Nuchter Nederlands
Nederlandse roman over de uitroeiing van een dorp in Guatemala en verhalenvertelsters.
Het werd weer eens tijd om af te reizen naar het broeierige Zuid-Amerika, dus koos ik voor een boek met een magische titel: De laatste verhalenweefster. Ik ben gek op verhalen en dit in combinatie met een verhaal uit Guatemala, leek me een uitstekend idee.
Tijdens het lezen kwam er echter al snel een groot gemis in het verhaal: warmte. De zinnen buitelden over elkaar heen, zetten keurig netjes een verhaal op, dat volgens de nuchtere wetten van de vertelkunst werden aaneengeregen tot een roman. Maar het verhaal miste een ziel, miste de broeierige sfeer die in een Zuid-Amerikaans land zou moeten hangen.
Het verhaal begint al meteen in een duur kantoor in Guatemala stad, bij een yup: Kate Baker is top-advocaat bij T-Petrol, haar vader is er directeur. Wanneer hij overlijdt, wordt niet Kate zijn opvolger, maar haar broer, die daar volgens Kate niets van zal bakken. Kate, een feestbeest, gaat over lijken wanneer ze een zaak op haar bordje krijgt. Ze was gek op haar vader, maar minder op haar moeder. Wanneer haar ter ore komt dat haar moeder een relatie met een indiaan heeft, wat de familienaam zou kunnen schaden in de pers, zoekt ze haar moeder op in een thermale bad-uitspanning.
Wat daar gebeurt, zet haar leven op zijn kop. Zo komt ze er onder andere achter dat haar zo geliefde kindermeisje, die op een dag met de noorderzon vertrok, een verhalenweefster was, uit een dorp dat is uitgeroeid door T-Petrol, uiteraard een zwaar bewaard geheim. De glamoureuze wereld van Kate stort in, haar aanbidding voor haar vader met zich meeslepend, en maakt plaats voor de gewetenloze wereld van de olie-industrie, de verzwegen geheimen in haar familie, maar ook de magische wereld van de verhalenweefsters. Er blijkt een vloek op haar familie te rusten. Om die vloek op te heffen zal er geweven moeten worden: de weeffouten uit het verleden moeten worden hersteld.
Het verhaal op zich heeft genoeg spannende lijnen voor een goede roman. Maar veel scènes lijken er met de haren bijgesleept te zijn. Er spreekt geen echte woede, geen echte liefde, geen passie uit. Guatemala wordt niet meer belicht dan de clichés die we al kennen van een Zuid-Amerikaans land, terwijl Coppes deels in Colombia is opgegroeid en ze menige reis naar Zuid-Amerika heeft ondernomen. Tegenwoordig is ze vertelkunstenaar en docent bij de Nationale Vertelschool. Misschien heeft ze zich te veel in de regels vastgebeten om een perfect verhaal te vertellen en is ze vergeten dat een verhaal ook tussen de regels plaatsvindt, waar de emoties zich bevinden. De nuchtere Nederlandse vertelstijl heeft de warme, meeslepende Zuid-Amerikaanse verteltraditie niet kunnen vinden.
Marita Coppes – De laatste verhalenweefster, Ambo/Anthos 2018
Leeslinks
Over een Turkse weefster:
Holly Payne – De maagdenknoop
Verhaal over een Italiaanse dienstmeid:
Simonetta Agnello-Hornby – De amandelraapster
Over een Peruaanse advocaat die het imago van zijn vader ziet kantelen:
Alonso Cueto – Het blauwe uur