Margaret Atwood – Besjes in het bos

Wanneer de jaren gaan tellen

Canadese verhalenbundel over ouderdom.

Ik ben geen grote lezer van verhalenbundels. Maar een boek met de titel Besjes in het bos is onweerstaanbaar, zeker wanneer de verhalen zijn geschreven door Canada’s grootste schrijfster, Margaret Atwood. De originele titel Old babes in the wood klinkt zelfs nog beter en ik vraag me af waarom dat woordje oud niet is meegekomen naar de Nederlandse titel. ‘Oude besjes in het bos’ is sterker en dekt de lading beter, ook al stel ik me bij oude besjes kromgetrokken mensen voor, die zich nog maar schuifelend voortbewegen. Wat op geen van de hoofdpersonen in deze verhalenbundel kan slaan, die zich namelijk nog behoorlijk goed door het leven slaan.

Of zouden oude besjes afschrikken? Maar voor de titel staat een naam, die garant staat voor groots literair werk. Het zou juist nieuwsgierig moeten maken. En dat deed het bij mij (niet dat ik me laat afschrikken door het onderwerp ouderdom).

Een grote schrijfster over een groot onderwerp: ouder worden. Zo origineel de Canadese schrijfster Margaret Atwood altijd uit de hoek komt met haar onderwerpen, over heden, verleden en toekomst, zo verrassend heeft ze deze verhalen gebundeld. Tussen het eerste deel Tig & Nell en het derde deel Nell & Tig zitten de verhalen onder de titel Mijn heksenmoeder, een bonte verzameling verhalen die spelen met de tijd. Zoals een dochter die haar moeder aanspreekt op het verleden, drie borrelende vriendinnen die elkaar door en door kennen en geld voor een of ander doel bij elkaar moeten zien te sprokkelen, een slak die wakker wordt in het lijf van een klantenservicemedewerkster, een interview met de dode George Orwell, of over een wereld verdeeld in een zone waar een dodelijk virus vrijelijk rondwaart en een gecontroleerde wereld waar huwelijksbureaus zorgen voor ‘virusvrije’ huwelijkspartners en nieuw nageslacht.

De verhalen over Tig & Nell (en Nell & Tig) gaan over een getrouwd stel dat de bejaardendrempel over gaat, waarna de jaren pas goed gaan tellen. De dood van een huisdier, het gemis van een geliefde partner, zoveel herinneringen in een vakantiehut, het zijn misschien wat minder spectaculaire onderwerpen, maar wel op z’n Atwoods, niet zeurderig maar juist krachtige vertellingen, waarin de hoofdpersoon weliswaar de ouderdom accepteert, maar zich nog lang niet gewonnen geeft.

Hetzelfde geldt voor Margaret Atwood (geboren 1939), wiens lijst met literaire prijzen bijna net zo lang is als haar bibliografie. Ze weet van geen ophouden met schrijven. Naast haar grootse romans waarvan The Handmaid’s Tale dankzij de tv-serie misschien wel de bekendste is, publiceerde ze ook nog kinderverhalen, poëziebundels en verhalenbundels, waarvan deze nieuwste haar elfde verhalenbundel is.

Hoewel ik het idee heb dat deze schrijfster schrijvend ten onder gaat, of misschien zelfs in een van haar dystopische verhalen stapt en zo nog eeuwig door kan schrijven, zou deze verhalenbundel al een eerste teken van een afscheid kunnen zijn. De verscheidenheid aan onderwerpen in Besjes in het bos staat voor de diversiteit in haar uitgebreide oeuvre. Wat deze bundel daarom nog aantrekkelijker maakt. Bovendien is elk verhaal gepeperd met die typische vrouwelijke kracht van Atwood.

Margaret Atwood – Besjes in het bos (Old babes in the Wood, vert. Liedwien Biekmann), Prometheus 2023

Leestips
Van dezelfde schrijfster:
De blinde huurmoordenaar
Penelope
MaddAddam trilogie
Wanneer de jaren gaan tellen:
Fiona McFarlane – Tijgers in de nacht
Yasmina Reza – Droefenis
Yasmina Reza – Babylon
Tomás González – Het broze licht
Penelope Lively –  Moon Tiger
Kjersti Annesdatter Skomsvold – Hoe harder ik loop, hoe kleiner ik ben
Francesco Pecoraro – Leven in tijden van vrede