De nachtmerrie in het bos
Canadese roman over een man die een meisje redt van stropers.
Nile Nightengale is op de vlucht. Of is hij juist op zoek naar het begin van een nieuw leven? In ieder geval heeft hij Amerika verruild voor een eenzame, onherbergzame streek in de Laurentian bergen in Quebec, Canada. Daar vindt hij Céleste Jonquères, een veertienjarig meisje dat hij redt van een wisse dood, en hij houdt haar bij zich tot ze weer is opgeknapt.
De streek waar hij een boshut heeft gehuurd zit vol met stropers. Het blijken de vijanden van Céleste, die een hartstochtelijk dierenbeschermer is en de meest afschuwelijke dingen heeft uitgevonden over de ruige jagers.
Het verhaal wordt verteld door beide hoofdpersonen. Zowel Nile als Céleste zijn twee karakters die net zo wereldvreemd zijn als de stropers in het natuurgebied. Onafhankelijk en eigenzinnig. En nu moeten ze samen onder één dak leven: de wantrouwige, maar eigenwijze Céleste, hyperintelligent, maar toch nog een kind, en de levensmoede en onzekere, veel oudere Nile, die nog steeds lijdt onder afkickverschijnselen en dingen ziet die er niet zijn. Zijn advocaat Volpe brengt hem regelmatig telefonisch op de hoogte van alle rechtszaken die tegen hem lopen, onder andere één aangespannen door zijn ex-vrouw, en één door een auteur, wiens boek Nile niet alleen heeft gecorrigeerd, maar ook volledig heeft herschreven.
In Jeffrey Moore’s vorige roman De geheugenkunstenaar was de ziekte Alzheimer het hoofdthema. Het genootschap van de laatste dieren is een pleidooi tegen dierenmishandeling en stropen. Als voorbeeld staan er vreselijke verhalen in en je riskeert net als Céleste een slapeloze nacht wanneer je te lang stilstaat bij wat bijvoorbeeld dierenmishandelaar Bazinet allemaal heeft uitgespookt.
Gelukkig is het boek ook een onderhoudende roman, zodat de vreselijke plaatjes vrij vlot weer ondersneeuwen door nieuwe gebeurtenissen, want er zit ook spanning in het verhaal. Terwijl Nile en Céleste binnenshuis elkaar aftasten en proberen te accepteren zoals ze zijn, loert buiten het huis de vijand in de vorm van grote pick-ups en terreinwagens met boze mannen die af en toe komen aansluipen, en, niet te vergeten, is er de dreiging van de op hande zijnde vrijlating van Bazinet, een man die door toedoen van Céleste achter de tralies is beland. De mannen zitten nu niet alleen meer achter Céleste aan, maar hebben ook steeds meer een hekel aan Nile gekregen, die op de een of andere manier hun boodschap van ‘oprotten’ maar niet wil begrijpen.
De boshut naast de woning van de verdwenen bosbeheerder, die Nile eerst huurt en vervolgens het moeras naast het kerkhof en de kerk met zijn pastorie, waarin Nile en Céleste tenslotte gaan wonen, vormen nu niet meteen een decor voor een natuurlijk blijspel. Het is er ronduit unheimisch, wat de spanning alleen maar opvoert. Het boek scheert dan ook langs de grenzen van een milieuthriller.
Ondanks de sombere omgeving waarin het verhaal speelt en de nachtmerrie-achtige verhalen over dierenhandel en -mishandeling – die overigens op echte feiten zijn gebaseerd – zorgen de eigenzinnige karakters van het verhaal en de onderhoudende dialogen ervoor dat dit boek geen tranendal is. Jeffrey Moore weet in dit verhaal een behoorlijk vervreemde omgeving te creëren, mét een boodschap: stop de dierenhandel!
Jeffrey Moore – Het genootschap van de laatste dieren (The Extinction Club, vert. Gerda Baardman en Wim Scherpenisse), De Arbeiderspers 2011
Leestips
Van dezelfde schrijver:
De geheugenkunstenaars
Stropers:
Ann-Helén Laestadius – Slechts een diefstal
Pas op: jagers!
John Williams – Butcher’s Crossing
Kenneth Cook – Aangeschoten
Gerard Donovan – Julius Winsome
Sjón – Blauwvos