Een lus-verhaal
Canadese roman over een postbode die stiekem brieven openmaakt en verliefd raakt.
Wanneer ik postbode zou zijn, zou ik misschien wel hetzelfde doen: sommige brieven die je bezorgt, maken razend nieuwsgierig. Eenzame Bilodo heeft niet veel vrienden en het stiekem lezen van post, is het enige genoegen dat hij kent. Hij stoomt de brieven open, leest ze en bezorgt ze een dag later. Zo ontdekt hij de brieven van de in Guadeloupe wonende Ségolène, gericht aan stadsgenoot Gaston Grandpré. Bilodo raakt verslingerd aan de korte stukjes proza van Ségolène, die hij later weet te herkennen als haiku’s. Op een dag stuurt Ségolène een foto van haarzelf mee, waarvan een fotokopie boven Bilodo’s bed komt te hangen. Bilodo – hoe kan het ook anders – is verliefd geworden op Ségolène.
Dan gebeurt er iets dat het einde kan betekenen aan de stroom betoverende haiku’s van Ségolène. Bilodo is ten einde raad, kiest voor een riskante oplossing en stort zich op de haiku-wereld, wiens geheimen hij gaat proberen te doorgronden.
Zijn obsessie voor Ségolène is echter geen lang leven beschoren. Zijn vriend en buslichter dreigt zijn geheim te ontdekken en nadat de haiku’s steeds erotischer worden, is er een ander gevaar op komst.
Wat als een lichtvoetig en simpel verhaal begint, eindigt met een goed doordacht en briljant einde. Wat begint met een eenzame en haast onnozele postbode, eindigt met een geobsedeerde man: Bilodo laat de wereld om zich heen voor wat het is en stort zich op de Japanse haiku-wereld, waarbij hij stuit op geheimzinnige cirkels en het woord enso. Wat begint als een eenvoudig verteld verhaal, mondt uit in een boekje, waar de haiku’s vrolijk over de bladzijden dansen. Je krijgt zin om deze Japanse wereld van poëzie te gaan verkennen. De schrijver echter laat zich niet afleiden en vervolgt zijn verhaal, dat steeds duidelijker op een afgrond afstevent.
Het is een prachtig klein verhaal van de Canadese Denis Thériault, strak geschreven, zonder al te veel krullen, dat je het liefst in één adem uitleest. Over hoe verliefdheid kan uitmonden in een obsessie. En over haiku’s, uiteraard.
Denis Thériault- De eenzame postbode (Le facteur émotif, vert. Gertrud Maes en Martine Woudt), Meulenhoff 2016
Leestips:
De opvolger:
De verloofde van de postbode
Een Vlaamse ‘haiku’-roman:
Bart Koubaa – Lucht
Geobsedeerd raken door verliefdheid:
Joachim Bessing – Untitled
Orhan Pamuk – Het museum van de onschuld
Ye Zhoayan – Nanjing 1937, een liefdesgeschiedenis
Een kleine rol voor een andere postbeambte:
Jocelyn Saucier – Het regende vogels