La dolce amore
Gepassioneerde Nederlandse roman over De Liefde en Rome.
Gala en Maxim, twee jonge acteurs uit Nederland, gaan hun geluk in Rome proberen. Eerst is het zoeken naar een kamer, vervolgens naar werk. Ze worden onder de hoede genomen door een agent, Gianni, die hen verzekert dat iedere grote regisseur zit te wachten op jong talent uit Nederland, maar het is vooral Gala die zijn onverdeelde aandacht krijgt. Zijn plannen vallen alleen net iets anders uit dan Gala en Maxim verwachtten.
Gala heeft er alles voor over om door te breken. Maxim is gewend om met haar grillen te leven: zij leeft in een vrijheid die hij nog maar nauwelijks aan het ontdekken is. Hij moet haar beschermen, zorgen dat zij haar pillen voor haar epilepsie inneemt, dat is immers liefde. Samen genieten ze met volle teugen van de historische stad en slaan ze zich vol liefde door de dagen die getekend worden door desillusies. De belangrijkste droom is een rolletje te krijgen in een film van de grootste regisseur van Rome, Snaporaz, die ooit de legendarische film La Dolce Vita heeft gemaakt.
Op zijn ziekbed reconstrueert deze beroemde regisseur het leven van de Hollandse actrice die zijn laatste passie was. Met zijn grootse fantasie waarmee hij Rome uit het slop heeft gehaald, waarmee hij bisschoppen op de catwalk heeft gezet, probeert hij nu het leven van Gala en Maxim neer te zetten in de stad die hem als geen ander heeft vereerd.
Mooie roman over Rome, over de liefde, over dromen en over Frederico Fellini, want van alle hoofdpersonen die er in het boek worden opgevoerd, is hij er een van die zeker heeft bestaan. Zijn passie voor de film, voor de stad Rome, voor het circus en zijn clowns, voor de vrouwen en voor zijn eigen vrouw zijn duidelijk herkenbaar. Hij is de ik-persoon van het boek die het verhaal over Gala en Maxim vertelt en heeft verzonnen. Over twee kinderen van de generatie van de ‘Nieuwe armen’, jonge mensen die met grote dromen en geen geld de wereld proberen te veroveren. Gala is zijn laatste passie en wanneer hij een commercial moet maken voor de Banca di Roma vertelt hij hun verhaal in luttele minuten. Zijn laatste werk is aan haar opgedragen, het melkmeisje uit Nederland, zonder dat ze daar zelf een rol in speelt.
Hoewel Gala van Maxim houdt, wordt ze hopeloos verliefd op de oude regisseur. Ze brengt de meeste tijd naast de telefoon door: wachten op een teken dat hij van haar houdt. En zo wordt dit eens zo levendige meisje door de liefde klein en breekbaar. Snaporaz, die juist altijd zegt dat liefde als een wonderbaarlijke broodvermenigvuldiging is – je hebt geen potje met liefde dat je op moet delen, liefde vermenigvuldigt zich – vraagt zich af hoe hun liefde Gala zo verzwakt heeft.
Maxim staat erbij en kijkt ernaar. Pogingen om Gala van de liefde te redden heeft hij allang opgegeven. Hij kan alleen nog maar voor haar zorgen, tot ook hij deze zorg moet opgeven en terug moet naar een eigen leven. Hij begrijpt de eindeloze cyclus van liefhebben en uit elkaar gaan, zoals zijn beschermheer, graaf Sangallo, hem net zo snel weer inruilt voor een nieuwe jongeheer die hij de prachtige geheimen van Rome kan laten zien.
De mens ontwikkelt zich, het leven wordt steeds fragmentarischer, steeds meer kleine eenheden worden ontdekt waarmee de blik van de mens op steeds kleinere dingen raken gefocust.
“En terwijl deze hele voorstelling gaande is zit God op Zijn troon naar de mens te kijken zoals Vader Tijd in het stripverhaal geduldig wacht tot de kleine Nemo uit zijn bed rolt en wakker schrikt, want hoe groot de mens ook wordt in het vernauwen van zijn blik, zijn dromen zal hij er niet klein mee krijgen.”
Arthur Japin is zelf acteur geweest, o.a. in toneelgroep Centrum, voor de Nederlandse Opera en hij had een rolletje in de film De Illusionist van Freek de Jonge. Maar het acteren was voor hem niet zijn passie en hij toog naar Rome om op andere ideeën te komen. Van daaruit begon hij brieven te schrijven en drama te schrijven voor toneel en tv. In 1997 verscheen zijn succesvolle debuutroman De zwarte met het witte hart, waarvoor hij meer dan tien jaar research heeft gepleegd. Met zijn tweede roman De droom van de leeuw zet hij een verhaal neer over de liefde, maar het is ook een ode aan de legendarische stad Rome en zijn grootse regisseur Frederico Fellini, die net als Gala zijn leven en films liet leiden door dromen en fantasie.
Rosita Steenbeek is een Nederlandse schrijfster die de stad Rome tot haar woonplaats en passie heeft gemaakt. In 1994 kwam haar boekDe laatste vrouw uit waarin ze schrijft over haar relaties met o.a. de schrijver Alberto Moravia en de regisseur Frederico Fellini. Veel autobiografische gegevens lijken op die van Gala. Is De droom van de leeuw ook een ode aan Rosita Steenbeek?
Arthur Japin – De droom van de leeuw, De arbeiderspers, 2002
Leeslinks
Van dezelfde auteur:
Kolja
Vaslav
De overgave
De grote wereld
Een schitterend gebrek
De zwarte met het witte hart
Het verhaal van een andere kant belicht:
Rosita Steenbeek – De laatste vrouw
Over Rome met Dolce Vita-invloeden:
Gianfranco Calligarich – De laatste zomer in de stad