Regen, zee en heel veel tranen
Schokkende Franse roman over vrouw met 2 kinderen die een uitstapje naar zee maken.
Een moeder neemt haar twee zoontjes, Kevin en Stan, mee naar zee. Ze nemen de bus ’s avonds laat zodat niemand hen kan zien instappen. Het regent en het is koud en in de bus moet de jongste, Kevin, al snel plassen. Ook is moeder zijn sabbel-lapje vergeten mee te nemen, zodat hij moeilijk kan slapen. Ze voelen zich alledrie niet op hun gemak: de kinderen begrijpen niet waarom ze op vakantie gaan terwijl ze van school nog geen vakantie hebben.
Als ze in het stadje aan zee uitstappen regent het nog steeds en zijn ze moe. Met moeite vinden ze het hotel en gehoorzaam gaan de kinderen slapen. De volgende dag zullen ze eindelijk de zee zien, zullen ze met hun voeten in het zand kunnen rennen, morgen zal het beter zijn.
Prachtig, maar beklemmend verhaaltje over een ietwat verwarde moeder die haar kinderen de zee wil laten zien met een speciale reden. Het verhaal is een en al somberheid: het weer, de hoofdpersoon, de bijpersonen, de achtergrond. Alleen de kinderen, die gewend zijn dat hun moeder de wereld niet van de positieve kant ziet, geven een sprankje leven, evenals de kermis, die vol mensen en vrolijkheid zit.
Véronique Olmi, eerst actrice en nu ook schrijfster, bouwt in haar debuut roman het drama zeer zorgvuldig op. De moeder is een alleenstaande vrouw die aan de rand van de maatschappij leeft: geen geld en de sociale dienst die in haar nek ademt wegens de opvoeding van de kinderen. De moeder heeft moeite met haar dagelijks leven: ’s nachts kan ze niet slapen, dus slaapt ze overdag. De tijd houdt ze ook niet zo goed bij, ze komt haar kinderen meer dan eens te laat van school halen en ’s morgens is het Stan die Kevin naar school brengt.
De kinderen worden met veel liefde omhuld, wat aandoenlijke taferelen oplevert. Toch weet je, voel je in alles dat het drama op de loer ligt. Maar nog weet je niet welk drama en in welke verschrikkelijke hoedanigheid.
Een hartverscheurend boekje over gekte, over moederliefde en leven aan de rand van de maatschappij. Met zo weinig woorden heeft Olmi zo veel gevoelens en zaken beschreven. Klein, krachtig en schokkend.
Véroniqe Olmi – Geen gewone dag (Bord de mer, vert. Maria Noordman), De Geus, 2002
Leeslinks