“Een deur die open- en dichtgaat.”
Belgische roman over rouwverwerking.
Soms zijn gevoelens zo heftig, dat ze niet makkelijk in normale zinnen of een verhaal zijn te vatten. Poëzie biedt een uitweg om op een intiemere manier gevoelens weer te geven. Tenzij je er een verhaal omheen verzint. Hoe verwerk je de dood van een geliefde? Hoe beschrijf je rouwverwerking? Alison Smith deed er een poging toe in Noem alle dieren en ook de Belgische schrijver Bart Koubaa schreef een origineel boek over een man die een vriend had verloren: Een goede vriend.
Peter Verhelst heeft deze memorabele roman geschreven naar aanleiding van de plotselinge dood van zijn moeder. Het boek is echter geen directe klaagzang, noch een ode op zijn moeder, die we niet echt leren kennen in zijn verhaal. Het gaat allereerst over de gevoelens van de schrijver zelf, die in een onthutsend kleurrijke vorm van vloeibare lava over de pagina’s stroomt, waarbij vooral veel schone kunsten worden betrokken, zoals schilderijen, mythen en poëzie.
Je in de steek gelaten voelen, eenzaamheid, herinneringen, laatste beelden, ze strijden om verbeeld te worden in de woorden van de schrijver. Herhalingen, absurde prenten, een glimp van de moeder, een glimp van de vader: je stapt in een achtbaan van visioenen waarin mensen in bomen veranderen, gaaien rondvliegen, waarin herten met groot gewei telkens opduiken, een witte kat rondsluipt, gedichten en schilderijen, alles door elkaar. Symbolen, mythen en herinneringen worden samen gekneed tot een soepel deeg waaruit dit boek rijst.
De beelden tillen je op, brengen je naar een huis omgeven door een park met bomen, brengen je naar de Griekse Oudheid, een onbekend eiland, het kerkhof. De schrijver hipt als een hyperactieve gaai van de ene naar de andere tak, gedachten, droom, herinnering: een maalstroom aan beelden om dat ene beeld maar niet te vergeten: “het witte gezicht en de halfopen mond van je moeder.”
Peter Verhelst heeft meer dan eens bewezen een eigenzinnig goed schrijver en poëet te zijn. Hij weet je telkens weer te verrassen met werk dat zo origineel is, dat het niet echt in een hokje past. Behalve dan natuurlijk het hokje ‘Peter Verhelst’.
Dit is geen roman, maar een poëtisch monument om niet te vergeten.
Peter Verhelst – Voor het vergeten, De Bezige Bij 2018
Leestips
Van dezelfde schrijver:
Tongkat
Zwerm
Geschiedenis van een berg
Een ode aan de taal:
Kamel Daoud – Zabor
Een roman over een huwelijk, geschreven in stukken:
Jenny Offill – Afdeling ongewisse zaken
Rouwverwerking:
Alison Smith – Noem alle dieren
Bart Koubaa – Een goede vriend