Het verglijden van de tijd
Argentijnse roman over een man die een groentetuin aanlegt om te helen.
“In de stad verlies je het besef van het verstrijken van de tijd, van de uren van de dag.
Op het land is dat onmogelijk.“
Zo begint deze landelijke roman, die zich afspeelt op de oneindige vlaktes die Argentinië rijk is: de pampa’s. Uitgestrekte landerijen, soms bewerkt, soms niet. Het lijkt me geen streek om er vrijwillig neer te strijken, maar toch heeft deze verteller, een schrijver, er zijn ziel geplant, na het stuklopen van zijn relatie met Ciro in Buenos Aires, een man die hij moeilijk uit zijn hoofd kan zetten. Ciro heeft een gat in zijn hart geslagen en om deze leegte te vullen is de schrijver een groentetuin begonnen op het land waar je met je neus op de tijd wordt gedrukt.
Negen maanden
Negen maanden lang met de seizoenen mee, van januari tot september. De strijd tegen ziektes en beestjes, droogte, hitte en water die de groenten belegeren. Het is niet zo eenvoudig om je eten van het land te halen. Deze les krijgt de schrijver mee, ook al dacht hij genoeg kennis over het land te hebben vergaard bij zijn grootouders.
Negen maanden de zon aan de einder zien ondergaan, of soms de zon zien opkomen. Negen maanden strijd in het hoofd over het waarom van een scheiding. Negen maanden denken aan een man die je lief had, die je altijd zult liefhebben, maar die nu in de stad en onbereikbaar is. Negen maanden in een simpel huisje, terwijl je toch zo comfortabel woonde in de grote stad van Buenos Aires.
De dagen van de negen maanden verlopen steeds sneller. Het verdriet slijt, de groenten voegen zich vaker naar de wensen van de man. De schrijver krijgt steeds meer woorden op papier. En voordat je het weet is er een roman verlopen.
Zen
De vlaktes is een Argentijnse roman met een behoorlijke zen-inslag. De woorden verglijden met de tijd, bieden een schat aan prachtige beelden van het weerbarstige platteland, vertellen een verhaal over een schrijver die dacht de liefde van zijn leven gevonden te hebben, twee mannen die een huis bouwen en dan opeens is het liedje uit.
Maar ook jeugdverhalen van de verteller, de ervaringen die hij opdeed als kind op de grote pampa’s waar steden liggen te verstoffen en dorpen nauwelijks opvallen, sieren deze aandoenlijke roman.
Een groentetuin aanleggen om te helen
Federico Falco is, hoe kan het ook anders met die tedere beschrijvingen, geboren (1977) en getogen op de Argentijnse pampa’s. Dankzij lezende ouders werd hij de literatuur ingeslingerd en wijdt hij zijn leven nu aan de letteren. Naast korte verhalen, theaterscripts en poëzie is dit zijn tweede roman.
De vlaktes is zo bijzonder geschreven dat je ondanks dat het verhaal minimaal is, je gekluisterd aan de pagina’s raakt, solidair met het verdriet en de eenzaamheid van de verteller. Een fraai stukje literatuur.
Federico Falco – De vlaktes (Los Llanos, vert. Eugenie Schoolderman), Koppernik 2023
Leestips
Een andere man die verlies probeert te verwerken:
Lydia Millet – Woestijnbergen
Bijna verstilde romans:
Sara Baume – Stommelen, stampen, slaan
Jésus Carrasco – De vlucht
Davide Longo – De steeneter
Yasunari Kawabata – Sneeuwland
Yoko Ogawa – Het onvergetelijke jaar van Tomoko
Gespannen relaties tussen mannen:
Hanya Yanagihara – Een klein leven
Alice Winn – Door het grote vuur
Rebecca Makkai – Een stralende toekomst