Een sekswedstrijd en agent nr. 67
Uitdagende satirische Amerikaanse romans, een over de seksindustrie en de ander over een jeugdige spion in Amerika.
Fightclub, het eerste boek van de Amerikaanse schrijver Chuck Palahniuk werd bekend dankzij de verfilming van David Fincher, met in de hoofdrol Brad Pitt. Het bleek het begin van een reeks controversiële, satirische boeken over uiteenlopende onderwerpen, zoals over een magisch kindergedicht (Wiegelied), over een ranzige jongen en een populair fictieve straatspel (Rant) en over seks- en andere verslavingen (Stikken).
Palahniuk’s boeken gaan ver, qua inhoud én vaak ook qua stijl of woorden. Pygmee, een van de nieuwere romans van Palahniuk, gaat misschien wel het verst als stijlvernieuwer. In deze roman komt agent nr. 67 aan het woord, een dertienjarig jongetje dat vanuit het buitenland in Amerika infiltreert, als schoolkind in een gastgezin terechtkomt en van daaruit op onderhoudende toon de Amerikaanse maatschappij bekritiseert en terroristische plannen probeert uit te werken.
Het had weer een heerlijke, onderhoudende satire kunnen zijn à la Palahniuk, ware het niet dat het verslag van Pygmee, geschreven in krom Engels, misschien wel in nog krommer Nederlands is vertaald, zodat je erg veel moeite moet doen om het verhaal te kunnen volgen: “Agent mij klaar. Is mogelijk twee spits elleboog tegen vader borst, één-twee, kam-pauw, Vliegend Adelaar, en drie dagen, na volgend vandaag, vader spuug uit twee longen, binnen buiten, met massa bloed, dood.” Ja, het is te volgen, maar het is wel vermoeiend om een geheel boek zo te moeten lezen.
Het is een bijzondere uitdaging voor de fans van Chuck Palahniuk, eentje die ik niet heb kunnen volbrengen. Dan maar een ander boek gelezen dat ook bij De Geus in het Nederlands vertaald uitkwam, Snuff, over weer een onderwerp uit de onderkant van de maatschappij: porno films.
De roman Snuff speelt op een filmset, waar de populaire pornoster Cassie Wright het record van mannen neuken wil breken: gangbangen. 600 mannen staan te wachten tot ze Cassie mogen neuken voor de camera.
In de klamme ruimte staan tafels met eten, chips, pinda’s en frisdranken klaar opdat de mannen zich voor kunnen bereiden op hun daad. De kandidaten hebben een nummer op hun arm gekregen en het verhaal volgt de nummers 600, 72, 137 plus Sheila, Cassie’s assistente, die aangeeft welke mannen de filmset mogen betreden.
De wachtende mannen hebben niets anders te doen dan elkaar te begluren en zo verwondert nummer 600 zich erover dat nummer 72 een bos verwelkte rozen bij zich draagt, maar kan nummer 137 deze geste wel waarderen. Ze spreken elkaar aan en zo komt er een gesprek op gang tussen de drie heren en af en toe Sheila, die probeert de hitsige heren in toom te houden.
De heren bespreken het wereldrecord van Annabel Chong, die in 10 uur met 70 verschillende mannen het 251 keer deed (dit is geen fictie). Ze bespreken uitgebreid de carrière van Cassie, al haar films en wat ze verder nog heeft gedaan.
Dit keer zijn de zinnen perfect te volgen, alhoewel de stijl natuurlijk wel botergeil en hitserig is, net zoals de broeierige sfeer die er hangt in het lokaal waar de mannen moeten wachten, jong en oud, dik en dun. Een puritein zou ervan walgen, het verhaal helt dan ook over naar het onsmakelijke. Maar dat is weer een kenmerk van Palahniuk: zijn boeken kunnen choqueren en dat doet Snuff in kleine mate, en Pygmee in iets grotere mate met een schrijfstijl die moeilijk te volgen is.
Pygmee en Snuff zijn twee nieuwe uitdagende titels in de collectie van de in het Nederlands vertaalde boeken van Chuck Palahniuk, een must voor de fans, een aanrader voor iedereen die van onconventionele boeken houdt.
Chuck Palahniuk – Snuff (Snuff, vert. Inge Pieters) De Geus, 2011
Chuck Palahniuk – Pygmee (Pygmy, vert. Jos den Bekker), De Geus 2011
Leeslinks
Van dezelfde schrijver:
Fightclub
Rant
Dagboek, een roman
Stikken
Wiegelied
Porno in de maak:
Irvine Welsh – Porno
Een pornografische autobiografie:
Catherine Miller – Catherine M