Moeders en dochters
Vier Afrikaanse vrouwen in Amerika.
Na het grote succes van Chimamanda Ngozi Adichies vorige roman Amerikanah werd er reikhalzend uitgekeken naar de volgende roman van deze Nigeriaanse schrijfster. Dat is Dream Count geworden, een roman die veel weg heeft van Amerikanah en wederom voor het grootste deel in Amerika speelt. Het speelt met dezelfde onderwerpen zoals racisme, liefde, onzekerheid en identiteit. Terwijl in de vorige roman het accent op racisme lag, is het hoofdthema in Dream Count verschoven naar de liefde. Verwacht echter niet een romantisch verhaal zoals de ook uit Nigeria komende schrijfster Akwaeke Emezi beschreef in haar nieuwe roman Je grenzeloze schoonheid, waar de zoetigheid en clichébeelden vanaf druipen.
Rijke schrijfstijl, verschillende thema’s
Chimamanda Ngozi Adichie vervolgt haar rijke stijl van schrijven in deze nieuwe roman en laat drie vriendinnen en een huishoudster terugkijken op relaties die nooit zijn uitgelopen op een huwelijk. Daar doorheen gevlochten is het verhaal over een kamermeisje in een hotel dat wordt aangerand door een hotelgast. Dit deel is geïnspireerd op de zaak van Nafassitou Diallo, een kamermeisje dat in 2011 in een hotel in New York werd aangerand door het hoofd van het Internationaal Monetair Fonds, Dominique Strauss-Kahn.
Tussendoor poppen verschillende andere thema’s op, zoals familiebanden, Nigeriaanse gebruiken (onder andere van de Igbo), een beetje feminisme en uiteraard het racisme in Amerika, dat de schrijfster blijft bezighouden.
Terwijl in Amerikanah de hoofdpersoon Ifemelu met diverse baantjes haar geld bij elkaar moet sprokkelen in Amerika, hoeven de hoofdpersonen in Dream Count, behalve de huishoudster die ook kamermeisje in een hotel is, niet zo hard te buffelen voor het geld.
Onzeker in de liefde
Het boek begint met Chiamaka, die uit een rijk Nigeriaans nest komt en reisjournaliste is. Soms twijfelt ze wel eens aan haar luxe manier van de wereld rondgaan met het geld dat ze van haar vader krijgt, maar ze weet min of meer een eigen weg te vinden. Veel geld rolt er niet in het laatje, het gaat erom dat ze wilt meetellen in de wereld van de reisjournalistiek en aan haar ouders wilt bewijzen dat ze wel degelijk iets kan. Ze heeft de grootste stem in het boek en is de meest onzekere persoon. Haar werk, maar vooral de liefde maken haar onzeker. Wanneer ze opgesloten zit in haar huis tijdens de coronaperiode kijkt ze terug op een behoorlijke lijst met relaties, maar geen van de mannen maken nog deel uit van haar leven, behalve misschien in haar dromen.
Ook Chiamaka’s Nigeriaanse vriendin Zikora, een succesvolle advocate, blikt terug op de liefde, maar er is maar één man die ze niet kan vergeten. Bovendien vindt ze het vreselijk dat ze als niet meer piepjonge vrouw nog steeds niet is getrouwd. Haar verhaal begint bij een bevalling.
Een kwalijke zaak en een tam blog voor mannen
Chiamaka’s zo geliefde huishoudster is Kadiatou, de enige van het stel die ooit trouwde. Haar verhaal begint in haar kindertijd in Guinee. Zij kwam Amerika binnen met haar dochter en haar grote liefde, waarna haar dromen zich vullen met een hard werkend leven in het nieuwe land. Totdat het onheil weer toeslaat en ze in een situatie komt die haar leven op de kop zet.
En dan is er Chiamaka’s nicht Omelogor die een succesvolle bankier is, ondanks dat ze een vrouw is. Maar de ethiek van het Nigeriaanse bankwezen staat haar steeds meer tegen, en misschien raakt ze ook een beetje geïrriteerd dat de familie haar blijft pushen om tenminste een kind te adopteren als ze niet trouwt. Ze gooit haar leven om en vertrekt naar Amerika voor een studie sociologie. Net zoals in Amerikanah is er een blog, nu door Omelogor geschreven: een seksueel getint blog voor mannen. In ‘Exclusief Voor Mannen’ poogt ze mannen iets meer te vertellen over vrouwen. Omelogor is niet een heel begaafd blogger die, hoewel het onderwerp soms zelfs komisch overkomt, niet veel zand doet opwaaien, in tegenstelling tot de blogs van Ifemelu in Amerikanah, over racisme en de Afrikaanse identiteit in Amerika, die krachtig en confronterend waren. Omelogors verhaal begint bij een tante die haar een kind probeert aan te praten.
Intieme gedachtenwerelden
Hoewel de verhalen over oude liefdes en scènes waarin allerlei vormen van racisme spelen de meeste aandacht vragen, is dit boek toch opgedragen aan Chimamanda Ngozi Adichies moeder, die overleed kort voordat ze aan Dream Count begon te schrijven. Het thema ‘moeder en dochter’ is dan ook het stille thema dat ronddwaalt door het boek. De dood van haar moeder en de Diallo-Strauss-Kahn affaire waren de uitgangspunten voor Chimamanda Ngozi Adichie om de karakters van Dream Count op te zetten: zo realistisch mogelijke karakters, die geen van allen speciaal op iemand gebaseerd zijn, zelfs Kadiatou niet, die in niets lijkt op Nafassitou Diallo.
Elke vrouw laat haar stem horen in een deel van de roman, waar ze haar verleden induikt en vertelt hoe ze in Amerika terechtkwam en hoe het verder ging. Chiamaka opent het boek en eindigt het verhaal, zij is de enige die twee delen kreeg toebedeeld. De verhalen over de vier Afrikaanse vrouwen in Amerika kruisen elkaar. Ondanks hun vriendschap hebben ze allen een ander karakter, wat een fijne rijkdom met zich meebrengt aan verhaallijnen. Bovendien schrijft Chimamanda Ngozi Adichie op een meeslepende manier, zodat de aandacht moeilijk verslapt. Ook al mist Dream Count wel een beetje de felle kracht die Amerikanah uitstraalde, dit boek over vrouwen en hun intieme gedachtenwerelden is weer een sterk stukje literatuur.
Chimamanda Ngozi Adichie – Dream Count (Dream Count, vert. Adiëlle Westercappel), De Bezige Bij 2025
Leestips
Van dezelfde schrijfster:
Amerikanah
Een andere Nigeriaanse in Amerika:
Akwaeke Emezi – Zoetwater
Leven met vriendinnen en racisme:
Shida Bazyar – Vuur
Hengameh Yaghoobifarah – Ministerie van Dromen