Typisch Griekenland
Griekse thriller over een eigenzinnige politie-inspecteur in Athene.
Je hebt thrillers in allerlei maten en soorten. Ze kunnen spannend zijn, ze kunnen over een ingewikkelde, maar boeiende zaak gaan, ze hebben soms een historische achtergrond, ze kunnen avontuurlijk zijn en enkele zijn onderhoudend.
De onderhoudende thrillers hebben vaak een beminnelijke speurder in de hoofdrol, die het verhaal draagt en zorgt voor het amusement. Je hebt populaire speurneuzen in alle hoeken van de wereld: inspecteur Proteo Laurenti in Triëst, Italië (Veit Heinichen), inspecteur Wallander in Ystad, Zweden (Henning Mankell), inspecteur Montolbano op Sicilië, Italië (Andrea Camilleri) en nog heel veel anderen.
Ook commissaris Kostas Charitos is zo’n politieman die ervoor zorgt dat de thrillers van de Griekse schrijver Petros Markaris nooit gaan vervelen. Reeds eerder naar het Nederlands vertaalde thrillers met Charitos zijn: Het late journaal, Nachtvlinder en De zelfmoord van Che. Je gaat van Charitos houden omdat hij niet alleen van eten houdt en in een heel oude roestbak rijdt, maar vooral omdat hij een Griek is die een behoorlijk gepeperde mening heeft over het reilen en zeilen in zijn land en het niet schuwt om rake meningen over de Griekse regering ten beste te geven.
Commissaris Charitos woont in Athene, waar het verkeer een chaos is, de illegalen een steeds groter probleem worden en de politici een eigen agenda er op na houden. Charitos heeft dochter Katerina, met wie hij een goede relatie heeft en moet niet alleen de boeven in het gareel houden, maar vaak ook zijn vrouw Adriani, die als typisch Griekse vrouw zich overal mee bemoeit, omdat ze het als haar taak ziet als een kenau te waken over het welzijn van haar familie en het nooit zal laten commentaar te leveren op andermans kookkunsten.
In Bloedrechters is Katerina net gepromoveerd in haar rechtenstudie en is ze met haar verloofde, Fanis, op weg naar Kreta, als hun veerboot wordt gekaapt. Charitos kan niet anders als ook naar Kreta reizen, om op de voet te volgen hoe de onderhandelingen tussen politie, regeerders en de kapers vorderen. Hiermee loopt hij behoorlijk in de weg en wordt dan ook door zijn baas naar Athene teruggestuurd, ook omdat er een moord heeft plaatsgevonden in de hoofdstad, die Charitos’ onmiddellijke inzet nodig maakt.
Het lichaam dat is gevonden in een van de stadions, die in snel verval zijn geraakt na de Olympische Spelen in 2004, blijkt van een overbekende reclameacteur te zijn. Al snel wijst alles erop dat er een moordenaar rondloopt die allergisch is voor reclame op de televisie.
Voor wie het moderne Griekenland kent, weet dat de televisie alles is in de huidige Griekse maatschappij. Als je wat wilt betekenen, moet je zorgen dat je regelmatig op de beeldbuis verschijnt, die volop uitzendingen uitbraakt met presentatoren, journalisten, hoogwaardigheidsbekleders en politici die elkaar voortdurend in de haren lijken te vliegen tijdens verhitte discussies, waar vaak geen blad voor de mond wordt genomen. Als toefje op al deze chaos kent de Griekse televisie ellenlange reclameblokken.
Er wordt ook wel gezegd dat de media de derde partij is in Griekenland, na de staat en de kerk. Commissaris Charitos moet het dus opnemen tegen deze derde macht en zal spitsroeden moeten lopen, wil hij de zaak oplossen. Bovendien gaat de zaak veel dieper dan de moderne tv-wereld en komt ook de burgeroorlog weer bovendrijven, een periode waarin Charitos misschien niet zo’n mooie rol speelde, maar waar hij wel veel nuttige relaties aan heeft overgehouden.
Terwijl op Kreta de gijzeling een einde nadert, stapelen in Athene de lijken zich op en reist Charitos in zijn oude Mirafiori Athene en het halve Griekse continent af, op zoek naar de man die dreigt alle reclamesterren en iedereen die maar wat met het medium reclame te maken heeft, om zeep te helpen, tenzij de reclames op tv stoppen. De regering wil niet toegeven, omdat uiteindelijk de hele Griekse economie afhankelijk is van deze reclamespots.
Alleen al dit gegeven is zo kenmerkend voor de heerlijke zwarte humor die Petros Markaris er op nahoudt. Samen met Charitos stap je in een soort achtbaan door de Griekse samenleving, constant voorzien van het sappige commentaar van de morrende commissaris.
Terwijl hij niet alleen over zijn landgenoten, maar over werkelijk alles een mening spuit, lukt het hem ook nog om met denkwerk en speuren de zaak van de reclamemoordenaar op zijn eigen manier op te lossen.
Bloedrechters is een onderhoudende, moderne satire op een land dat door veel vakantiegangers alleen wordt gezien als een land van zee en zon. Petros Markaris, die niet alleen in thrillers zijn mening ventileert, maar ook in opiniestukken in de Griekse media, zal veel mensen de ogen openen over de andere kant van Griekenland, dat worstelt met een grote identiteitscrisis.
Petros Markaris – Bloedrechters (Vasikos metechos, vert. Noortje Pelgrim), Bruna 2009
Leestips
Van dezelfde schrijver:
Nachtvlinder
Het late journaal
Eigenzinnige gerechtigheid op een Grieks eiland:
Anne Zouroudi – De boodschapper uit Athene
Een vermakelijke thriller uit Spanje:
Eduardo Mendoza – Het avontuur van de dameskapper
Een vermakelijke thriller uit Argentinië:
M. Vázquez Montalbán – Tango in Buenos Aires